Odcinek 14

                Biorąc telefon do ręki czułam, że zaraz wypadnie. Byłam święcie przekonana, że dostanie niezły opierdziel od Zackiego, chyba, że mi się poszczęści, a to Irminie się dostanie.

Z każdym sygnałem mój brzuch był coraz bardziej skurczony. W końcu odebrał, ciepłym i spokojnym głosem. Wiedziałam, że to się zaraz zmieni i cała ta sielanka pójdzie się pieprzyć.

- Zacky? – zapytałam ochrypłym i cichym głosem, odchrząknęłam – Zacky? – zapytałam już nieco pewniej i głośniej

- Co się stało?

Wyczułam w jego głosie nutkę niepewności. Chyba wiedział, że coś się święci

- Miałyśmy wypadek – powiedziałam cicho

- Nic ci się nie stało? Wszystko w porządku? – zapytał z troską w głosie, co bardzo mnie rozczuliło

- Nie, wszystko w porządku, ale twoje auto …

- Pieprzyć auto. Najważniejsze, że tobie nic się nie stało. A jak z Irminą?

Odetchnęłam, a mój brzuch nieco się rozluźnił.

- Też dobrze. Zderzyłyśmy się z Hanerem – warknęłam i spojrzałam w jego stronę.

- Brianem?! – krzyknął – Daj mi go do słuchawki

Podeszłam do Briana i podałam mu telefon zawiadamiając z kim odbywa sie rozmowa. Odeszłam od jego samochodu i podążyłam w kierunku Irminy, która opierała się o maskę samochodu Zackiego

- Co mówił? – zapytała zakładając ręce na piersi

- Powiedział, że nic się nie stało i najważniejsze, że jesteśmy całe – uśmiechnęłam się.

Brian podszedł do nas z telefonem i podał go Irminie.

- Chyba macie do pogadania – zwrócił się w jej stronę i wrócił do samochodu. Irmina odeszła od samochodu tak daleko, że nie mogłam usłyszeć o czym rozmawiają Zackym. Podeszłam do Briana, który palił papierosa kucając przy kole auta.

- Skąd masz taki samochód?  – zapytałam ciekawa

- Mojego ojca – wstał rzucając peta na ziemię.

- Nie chciałeś kupić czegoś swojego?

- Mam jeździć jakimś starym rzęchem za pięćset dolców, który rozwali się po dwóch kilometrach? – zapytał – Ojciec powiedział, że dopóki nie zarobię na płycie pożyczy mi jeden z wielu swoich samochodów

- Na pewno się ucieszy jak to zobaczy – pokazałam palcem wgniotkę na masce

Wzruszył ramionami i wsiadł do samochodu. Odeszłam od niego, bo nie miałam zamiaru kontynuować rozmowy, ale w drodze powrotnej czułam na sobie jego przeszywający wzrok.

            Po paru minutach dołączyła do mnie Irmina z dość niezadowoloną miną, a jak spytałam o co chodzi wzruszyła ramionami i wsiadła do samochodu. Odjechałyśmy z miejsca zdarzenia. Zauważyłam, że Brian także zrezygnował z dalszego postoju.

            Przed domem na schodkach zauważyłam Zackiego siedzącego z pochyloną głową. Wysiadłam z samochodu i podeszłam do niego wyciągając rękę. Ujął ją i podniósł się do góry, jednak nie podążył za mną, do domu, tylko podszedł do samochodu i wyciągnął z niego Irminę. Weszłam do środka i rozejrzałam się po pokoju, w którym panował istny bałagan. Papiery porozrzucane po podłodze, walające się puste butelki po piwie, a gdzieś pomiędzy tym wszystkim znajdował się zarośnięty jak krasnal, Matt. Podeszłam do niego kładąc mu rękę na ramieniu.

- Rose? Co ty tutaj robisz? – zapytał zachrypniętym i zmęczonym głosem

- Mieszkam tutaj?

Popatrzył na mnie tępo, potrząsnął głową i rzucił długopis na kalkulator.

- Nie mam siły, to już moja czwarta kawa – wskazał na kubek.

- Połóż się. Sen dobrze ci zrobi. Jutro pomogę ci w tych papierach, mam wolne, wiec nic nie stoi na przeszkodzie – pogłaskałam go po głowie zabierając kubek ze stołu

- Nie chcę psuć ci planów

- Rozczula mnie ta twoja troska, ale nie możesz się tak wykańczać

- Sprzedaż płyt to jest jakaś porażka – przejechał dłońmi po twarzy i opadł bezsilnie na krzesło.

Westchnęłam i podeszłam do niego chwytając go pod ramię. Zaprowadziłam go do pokoju i położyłam do łóżka.

            Długo nie musiałam czekać, aż ktoś wejdzie do domu. Jednak ku mojemu zdziwieniu nie był to Zacky, ani Irmina, tylko Brian.

- Gdzie jest Matt? – zapytał stojąc w progu

- Śpi na górze. Wejdź – to chyba najgorsze co mogłam zrobić. Zaprosić go do środka, ale muszę być grzeczna skoro chcę wyciągnąć od niego parę informacji.

Zdziwiony wszedł do środka i zdjął buty w przedpokoju. Wchodząc dalej zaczął rozglądać się po salonie.

- Nie przejmuj się tym – burknęłam – Zawsze tak jest, gdy Matt dostaje zlecenia na papierkową robotę

- Rozumiem

Czułam się niezręcznie bo kompletnie nie wiedziałam o czym z nim rozmawiać. Nigdy nie byłam z nim sam na sam i trochę się krępowałam tą całą sytuacją.

- Mam pytanie – zaczęliśmy oboje

Zaśmiałam się i spojrzałam na Briana, któremu także zagościł uśmiech na twarzy.

- Pytaj – powiedział

- Ty pierwszy, bo ja zacznę zanudzać – uśmiechnęłam się – Kawy, herbaty, soku, wody czy piwa? – zapytałam szybko

- Jeżeli masz piwo to poproszę

Otworzyłam dwa napoje i wlałam do kufli. Usiadłam naprzeciwko niego i powoli zaczęłam sączyć zawartość szklanki.

- Długo spotykasz się z Zackym? – zapytał

To pytanie wydało mi się nie na miejscu, bo nie przypuszczałam, że on chociażby odrobinę interesuje się tym związkiem. Nigdy nie dawał cienia zainteresowania.

- Ponad tydzień. Nie jest to długo, ale jesteśmy sobie bliscy. Dość bliscy - zająknęłam

- Tylko to ci wystarczy?

Spojrzałam na niego pytająco, bo nie wiedziałam o co mu chodzi. Oblizał usta – chyba nieświadomie. Machnął ręką i upił łyk piwa.

- Nie rozumiem – powiedziałam po chwili

- Nie musi być między wami chemii żebyście byli razem? Jak wygląda wasz związek? Polega na wzajemnym wspieraniu się?

- Do czego dążysz? – zapytałam krzywiąc się

- Możesz mi odpowiedzieć? – przybrał poważny ton głosu

Nie podobało mi się w jaki sposób ingeruje w mój związek. Z resztą nie wiedziałam także co mu odpowiedzieć, bo rzeczywiście odkąd zaczęłam być z Zackym nasze relacje nieco sie pogorszyły. Wzruszyłam ramionami.

- Tak myślałem. Nie dojrzałaś do związku, a uwierz mi, że Zacky nie szuka dziewczynki. On potrzebuje kobiety, która za jego występki kopnie go w dupe.

Oburzyłam się. Jak on może mówić takie rzeczy? Co on sobie wyobraża, że dwoma słowami zmieni moje życie?

- Przestań. Wcale mnie nie znasz i nie wiesz jak wygląda nasz związek

- Myślisz, że nie rozmawiam z Zackym? Jestem jego przyjacielem, a przyjaciele mówią sobie o wszystkim – wypił piwo do końca, wstał z sofy i wyszedł do przedpokoju założyć buty – Uważaj, bo nikt do końca życia nie będzie mówił ci że jesteś cudowna – wyszedł.

Kurwa – zaklęłam w duchu. Jak ten palant mógł mi tak powiedzieć? Kopnę go kiedyś w dupę to może mu się poprzestawia w tej łepetynie.

Podeszłam do okna i zobaczyłam jak sylwetka Briana powoli oddala się od domu. Nie miałam pojęcia dlaczego Zacky i Irmina nie wracają tak długo. Odeszłam od okna i usiadłam naprzeciwko telewizora. Położyłam nogi na stole i zastanowiłam się nad słowami Hanera. Może rzeczywiście nie dorosłam do związku i dla Zackiego jestem pieprzoną małolatą, z którą można pójść do łóżka i zostawić, bo do niczego innego się nie nadaje. O nie, ja mu pokażę, że się myli. Zobaczy, że stać mnie na więcej, a Hanerowi utrę nosa. Nie dam mu tej satysfakcji.

            Po długim czasie oczekiwania drzwi wejściowe w końcu się otworzyły, a z nich wybiegła roześmiana Irmina. Popatrzyłam na nią podejrzanie, gdy zza niej wyszedł równie szczęśliwy Zacky. Zignorowałam ten wybuch szczęścia i wyjęłam moją książkę spod poduszki. Otworzyłam na pierwszej lepszej stronie i udawałam, że czytam, tak naprawdę czuwając nad sytuacją i wsłuchując się w słowa, które wypowiadają między sobą Zacky z Irminą.

- Cześć skarbie – powiedział Zacky wchodząc do salonu

- Cześć – odpowiedziałam nie odrywając wzroku od książki.

Podszedł do mnie i złożył całusa na moim policzku. Usiadł obok mnie i zabrał książkę kładąc ją na stole.

- Stało się coś? – zapytał czule

- Rozmawiałam z Brianem

Zacky momentalnie zesztywniał

- I co mówił?

Wzruszyłam ramionami.

- Ja może pójdę – odezwała się Irmina i pocałowała mnie w policzek. Zackiemu uścisnęła dłoń i wyszła.

- Teraz mów – odezwał się po chwili, gdy frontowe drzwi się zatrzasnęły

- Nie uważasz, że nasz związek opiera się tylko na jednym i każda sytuacja sprowadza się do jednego? – zapytałam cicho

- To ci powiedział?

- Między innymi.

- Mówił coś jeszcze?

- Nie uciekaj od tematu. Powiedz to – podniosłam się

- Uważam i jest mi to nie na rękę, bo wyobrażałem sobie to zupełnie inaczej.

- I takiej odpowiedzi oczekiwałam. Dziękuję – zacisnęłam szczękę i popatrzyłam na niego, widziałam, że ewidentnie coś go gryzie.

- Nad czym się tak zastanawiasz? – zapytałam surowym tonem

- Nie chcesz tego zmienić?

- Czego? Tego, że i tak już przez ten tydzień prawie dwadzieścia razy poszłam z tobą do łóżka? Dobrze, że oboje czasem się hamujemy

Zmrużył oczy i oblizał usta.

- No, dobrze – powiedział cicho

- Możesz rozmawiać ze mną normalnie? Powiedz co ci leży na sercu, a nie owijaj w bawełnę – skrzyżowałam ręce na piersiach

- Przestań wywierać na mnie taką presję

- Jaką presję? Po prostu nie mogę uwierzyć w to, że od Hanera, którego nienawidzę dostałam takie informacje, o których nigdy bym się nie domyśliła, bo ty nie jesteś w stanie mi ich powiedzieć. Jesteś tchórzem! – krzyknęłam

- Przegięłaś moja droga – powiedział stanowczym tonem – I powiedz mi co jest nie tak z Hanerem? Dlaczego tak go potępiasz? Nie mogę patrzeć na to twoje szczeniackie zachowanie wobec niego – uniósł ton – On niczemu nie zawinił, zawsze starał się być niezauważalny, nie chciał nikomu wadzić.

Odjęło mi mowę. Nie miałam pojęcia dlaczego sprowadził tą rozmowna temat Briana.

- Ty nie umiesz być poważna to ja nie traktuję tego związku na poważnie. Proste

Siedziałam bez ruchu, wpatrzona w jeden punkt. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, jak się zachować. Nazwałam go tchórzem, chociaż wcale tak nie uważałam. A to co mi powiedział? Kurwa, to były najgorsze słowa jakie ktokolwiek mi powiedział.  

- Teraz nikt ci nie powie, że jesteś cudowna, nikt ci nie obroni tyłka. Zawsze robił to Matt, ale przestał, bo uważa, że wydoroślałaś. Jednak ty dalej jesteś nieodpowiedzialna, karzesz się traktować jak księżniczkę, pieprzoną królewnę na ziarnku grochu. Nietykalna, a ja, jak ten idiota staram ci się zapewnić wszystko, dogadzam ci jak tylko najlepiej potrafię, ale ty i tak masz to głęboko w dupie – głos mu drżał – To wszystko i tak pewnie jest na darmo – wyszeptał i wyszedł na taras.

Co mam teraz zrobić? Czuję się sama, niepotrzebna, a najgorsze jest to, że on powiedział prawdę, której jestem w stu procentach świadoma. Skuliłam się, a powstrzymywane łzy opadły na moje zimne policzki. Nie czułam się z tym źle, nie dawałam sobie z tym rady, ale cieszyłam się, że w końcu ktoś powiedział mi wszystko co robię źle. Nazwanie Zackiego tchórzem było błędem, wielkim błędem, którego już nie popełnię.

Wstałam z sofy i cichym krokiem podeszłam do drzwi wychodzących na taras. Otarłam łzy i wyszłam na zewnątrz. Zacky stał do mnie tyłem, oparty o barierkę palił papierosa.

Stanęłam obok niego i podziękowałam. Nie spojrzał na mnie tylko spalił do końca i wyszedł z tarasu. Usłyszałam tylko jak drzwi wyjściowe się zatrzaskują. Czy to koniec?

            Nazajutrz tak jak obiecałam zaparzyłam kawę i zabrałam się z Mattem za robotę papierkową. Siedziałam w rozciągniętej koszulce z Iron Maiden, a włosy miałam upięte w rozwalonego koka, bo nie miałam ochoty ich układać. Moje oczy były spuchnięte od łez, które nocą wylałam w poduszkę. Matt nawet nie pytał o co chodzi, bo wiedziałam, że słyszał całą wczorajszą rozmowę. Zacky wydzierał się tak głośno, że zapewne pół dzielnicy słyszało co było powodem naszej kłótni.

Muszę przyznać, że rozliczenia, zarobki i inne duperele związane z pieniędzmi są strasznym utrapieniem i po dziesięciu minutach miałam dość małych cyferek, które krążyły w mojej głowie, ale skoro się zadeklarowałam – wypełnię zadanie.

Nagle drzwi gwałtownie się otworzyły, do środka wpadł Zacky i jednym ruchem zgarnął mnie z krzesła. Krzyknął coś do Matta i wsadził mnie do samochodu.

- Zapinaj pasy – powiedział zdyszany

- Zacky ja jestem goła! – krzyknęłam

Zilustrował mnie i odpalił samochód

- Trudno – wzruszył ramionami

Skrzyżowałam ręce na piersiach i pogłośniłam muzykę, bo z radia wydobywały się dźwięki mojej ulubionej kapeli.

- Dokąd jedziemy? – zapytałam po chwili, orientując się, że jesteśmy już daleko za Long Beach

- Zobaczysz – uśmiechnął się łobuzersko

Gdy byliśmy już prawie u celu Zacky zawiadomił mnie, że na tylnym siedzeniu są rzeczy, w które mogę się przebrać. Wyjęłam z torby pierwszą lepszą koszulkę i czarne jeansy. Założyłam moje potargane czarne trampki i wysiadłam z samochodu. Znajdowaliśmy się na tłocznej ulicy, ale nie mam pojęcia w jakim byliśmy mieście. Swoim klimatem przypominało Las Vegas, było pełno ludzi, ulice tętniły życiem, wszędzie migało pełno świateł. Zacky złapał mnie za rękę i pociągnął za sobą. Weszliśmy do dużego, obdrapanego budynku, w którym było równie tłoczno jak na ulicy. Trochę się wystraszyłam, bo nie miałam pojęcia gdzie jestem, po co tutaj jestem i jak sie stąd wydostanę.

- Poczekaj chwilę – Zacky puścił moją rękę i wszedł do jakiegoś pomieszczenia. Oparłam się o ścianę i rozejrzałam się dookoła, chociaż i tak nie za dużo mogłam dostrzec, bo wszystko zasłaniali mi ludzie.

- Mam – Zacky zwrócił się w moją stronę i pomachał mi kluczami przed nosem.

Spojrzałam na niego pytająco, bo nie miałam pojęcia o co tutaj chodzi. Po co jechaliśmy tak daleko? Do jakiejś meliny z pijanymi ludźmi? Coś mi się nie wydaje, żeby Zacky był tak bardzo „pomysłowy”. Złapałam go za rękę, żeby przypadkiem się nie zgubić i podążyłam za nim dość żwawym krokiem.

            Po przebyciu długiego dystansu, pokonaniu chyba tysiąca schodów, w końcu doszliśmy do jakichś drzwi, które wyglądem przypominały wyjście na strych. Myliłam się. Wyszliśmy na dach budynku, gdzie dostrzegłam grupkę śmiejących się ludzi. Spojrzałam na Zackiego, który starał się powstrzymać uśmiech. Włożył dwa palce do buzi i zagwizdał. Mężczyźni odwrócili się w naszą stronę i zaczęli biec. Przestraszyłam się, ale po chwili ten strach przeobraził się w zachwyt. Moim ciałem wstrząsnęło spazmatyczne szczęście, gdy w tłumie dostrzegłam Dave’a , Chrisa, Davida i Shawna zaczęłam krzyczeć ze szczęścia. Rzuciłam się Zackiemu na szyję i pocałowałam gojak najczulej umiałam. Puściłam go i podbiegłam do chłopaków uścisnąć im dłonie. Jednak nie pozwolili mi na to. Ominęli mnie i pobiegli na drugi koniec dachu, gdzie zauważyłam porozstawiany sprzęt. Perkusja, gitary, mikrofony. Czy naprawdę Megadeth zagra prywatny koncert tylko i wyłącznie dla mnie?

Popatrzyłam na Zackiego, który uśmiechnął się ciepło

- Wszystkiego najlepszego z okazji jutrzejszych urodzin – przytulił mnie i złapał za rękę ciągnąc mnie w stronę sceny.

No tak, przecież jutro są moje urodziny. Dwudzieste. Nastoletnie czasy się skończyły.