Odcinek 17

            Moje słowa nie oddadzą tego jak było na koncercie, kto był ten wie. Zabawa zajebista, chłopcy jeszcze bardziej przystojni niż na zdjęciach :)
            No i w końcu spotkałam moje kochane dziewczyny, którym dedykuję ten rozdział! Uwielbiam Was ♥

            Przeraziłam się, gdy zobaczyłam chłopaków w takim stanie. Wulkan złości, aż się z nich wylewał. Właściwie to tylko z Matta, bo Brian był jakby nieobecny. Jego wzrok był pusty.

Sama przyznam, że wtedy też nie należałam do najspokojniejszych osób. Miałam wszystkiego po dziurki w nosie. Cała ta sytuacja nie tylko wykańcza mnie, ale i chłopaków.

- Jak to go tam nie ma? – zapytałam jednocześnie łapiąc Johnnego za rękę.

- Normalnie! – krzyknął Matt.

Przestraszyłam się, nie miałam pojęcia co go tak sfrustrowało. Nigdy wcześniej nie mówił do mnie takim tonem. Miałam złe przeczucie, że to sprawka bliźniaczek.

- Możemy porozmawiać? – popatrzyłam na Matta

Nie odezwał się. Wziął mnie za rękę i pociągnął za sobą na górę. Zatrzasnął drzwi od mojego pokoju i kazał usiąść na łóżku.

- Wiem, że nie powinienem ci tego mówić, bo jesteś moją siostrą, ale jesteś też teraz jedyną osobą, której jestem w stanie zaufać. Zjebałem wszystko. Brian mnie nienawidzi – schował twarz w dłoniach.

Siedziałam wystraszona na brzegu łóżka. Wbijałam paznokcie w materac i szybko oddychałam. Nie wiedziałam co mam robić, Matt krążył po pokoju w tą i z powrotem, a we mnie rosła coraz większa niepewność.

- Za co cię nienawidzi? – zapytałam cicho

- Ma dziecko z Michelle – powiedział Brian stając w drzwiach. Podskoczyłam na dźwięk jego głosu i spojrzałam z niedowierzaniem na Matta.

- Co?! – zapytałam wstając jednocześnie

- Nie wierzę. Zamiast się cieszyć ja jestem załamany. Rose, co ja złego zrobiłem? – zapytał siadając po drugiej stronie materaca

- Spałeś z tą dziwką – krzyknęłam – Nie wiedziałam, że bierzesz wszystko co popadnie

- Ale Rose! To ona chciała – złapał mnie za nadgarstek

Brian prychnął i podszedł do niego

- Długo miałeś zamiar mnie okłamywać? Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – powiedział przygnębionym głosem – Ufałem ci tak samo jak jej. Była dla mnie odskocznią od narkotyków, a teraz okazało się, że nie tylko ona jest zakłamaną szmatą. Wszyscy w stosunku do mnie jesteście niesprawiedliwi, a potem mówicie na mnie, że odstawiam chujowiny z waszymi laskami – szturchnął Matta w bok i wyszedł szybko z pokoju. Do moich oczu cisnęły się łzy.

- Jak mogłeś? – spytałam cicho siadając obok niego

- Rose, proszę. Nic nie mów. Po prostu zrujnowałem sobie życie, teraz wszystko będzie się kręciło wokół jednego – pociągnął nosem – Nie chcę cię okłamywać. Nie chcę żadnego z was okłamywać, ale po prostu czasami nie chcę nikogo ranić drastyczną prawdą. Spałem z Michelle za plecami Briana. Jemu mówiła, że go kocha, a mi, że kocha się ze mną pieprzyć.

Wstałam z łóżka i podążyłam w stronę drzwi. Nie mogłam tego dłużej słuchać. Chciałam jak najszybciej od niego uciec.

Wybiegając z pokoju potknęłam się o stopy Briana. Utrzymałam równowagę i spojrzałam w jego oczy. Były czerwone i zamglone od płaczu. Ugryzłam się w wargi, żeby przypadkiem nie zatrzymać się obok niego. Zbiegłam na dół i wyszłam z domu. Nie zwracając uwagi na wszystko biegłam przed siebie, aż wpadłam na Aarona.

- Cześć mała! Gdzie ci tak spieszno? – zaśmiał się

- Muszę uciec od wszystkiego. Nie mam na nic siły

- Chodź do mnie. Napijemy się czegoś – złapał mnie za ramię i poszliśmy w stronę jego domu.

- Swoją drogą to jak mnie tu znalazłeś? Przecież już nie mieszkamy w Garden Groove – spytałam

- Moja babcia ma tutaj domek. Zaraz niedaleko. Czasami do niej przyjeżdżam podlać kwiatki, albo po prostu posiedzieć na działce, a o miejscu twojego zamieszkania dowiedziałem się od twojej mamy.

- Wprowadziła się do naszego starego domu? – zapytałam.

Od dłuższego czasu nie miałam żadnego kontaktu z mamą. Nie wiedziałam gdzie jest, z kim jest i co robi. Nie interesowało mnie to. Odkąd dowiedziałam się jak zarabia na życie straciła dużo w moich oczach.

- Tak. Mieszka tam z jakimś kolesiem. Chociaż nie za bardzo się nią interesuję.

Po paru minutach spaceru weszliśmy do małego, drewnianego domku. W środku nie było tak przytulnie jakby się zdawało. Na środku salonu stał stół i parę krzeseł, a w kuchni był jakiś marny sprzęt użytku domowego. Wątpię, żeby ktokolwiek spędzał tutaj dużo czasu.

- Napijesz się czegoś? – spytał

- Skoro tutaj jestem to możesz nalać mi wody – uśmiechnęłam się

- Nie ma problemu

Po paru chwilach niósł wodę z lodem w szklankach. Przyniósł też szarlotkę za którą od razu się chwyciłam. Uwielbiałam placki wszelkiego rodzaju, ale ten smakował mi najbardziej. Jednym haustem wypiłam całą zawartość szklanki i opadłam ciężko na krzesło.

- Ale się objadłam – uśmiechnęłam się

- To dobrze, moja mama ją robiła, nieźle gotuje … - moje oczy powoli zaczęły się zamykać, a głos Aarona robił się coraz bardziej wytłumiony.

            Obudziłam się i lekko przekręciłam głowę w lewo. Zauważyłam, że jestem w ciemnym miejscu. Nie wiem co ja tutaj robię. Zaczęłam wołać Aarona, ale z jego strony nie było żadnego odzewu. Poczułam, że jestem przywiązana do krzesła, a bose nogi mam na betonowej podłodze.

- No proszę. Teraz mam waszą dwójkę na własność – Aaron zaświecił światło, a ja przymrużyłam oczy. Rozejrzałam się dookoła i w rogu piwnicy dostrzegłam Zackiego przykutego do kaloryfera. Miał rozwaloną brew.

- Zacky! – krzyknęłam

- Jestem kochanie – powiedział słabym głosem. Moje serce się ścisnęło, a do gardła podeszła wielka gula.

- A więc to ty pierdolony psychopato! Wypuść nas! – krzyknęłam jak najgłośniej umiałam

- Mam was wypuścić? Takie skarby? Nigdy w życiu – zaśmiał się szyderczo.

Splunęłam w jego stronę. Uderzył mnie w twarz, aż poczułam pieczenie.

- Nie dotykaj jej ty skurwielu – krzyknął Zacky

- Zacky, nie – powiedziałam cicho i pokręciłam przecząco głową. Nie chciałam, żeby pakował się w jeszcze większe gówno.

- Twoja kobietka ma rację. Lepiej się nie odzywaj. Ja muszę wyjść na chwilę. Wy sobie możecie lamentować ile chcecie, nikt i tak was nie usłyszy.

Wyszedł z piwnicy i zgasił światło. Siedzieliśmy w ciemnym pomieszczeniu. Z dala od siebie. Tak bardzo chciałam go poczuć, wziąć w ramiona, pocałować. Cieszyłam się, że zobaczyłam go chociaż na minutę. Odetchnęłam, że nic poważnego mu się nie stało.

- Tęskniłem – powiedział cicho

- Ja też, nawet nie wiesz jak bardzo. Codziennie martwiłam się o ciebie, nie mogłam spać.

- Nie daję sobie rady. Nie potrafię cię zadowolić. Nie wiem kim jestem – usłyszałam, że cicho pociąga nosem.

- Nie mów tak. Jesteś silny, dasz sobie radę. Obydwoje damy sobie radę. Musimy w to uwierzyć. Tak długo czekałam na to, żeby cię zobaczyć. Nie mogę zaprzepaścić tej chwili.

- My się stąd nie wydostaniemy. Nie ma szans – powiedział stanowczo

- Masz coś czym można przeciąć linę? – zapytałam

- Nie, Rose nie rób niczego głupiego

- Zamknij się i chociaż raz zróbmy po mojemu. Ten idiota Aaron nawet wody na herbatę nie potrafi sobie zagotować – powiedziałam. Starałam się poluzować węzły, ale na nic były moje próby. Chyba polał je klejem. Chciałam podskoczyć jakoś na krześle, ale nie dałam rady. Byłam skazana na wieczne siedzenie w miejscu.

- Zacky? – spytałam po chwili

Mruknął

- Czy naprawdę uważasz, że jestem tanią gówniarą? – westchnęłam

- Tanim czym? Kto ci takich głupot naopowiadał? – zapytał zdziwiony

- Ten, który tobie opowiadał historie o mnie

- Brian?

Nie odpowiedziałam tylko mruknęłam przytakująco

- Zdążyłem się do tego przyzwyczaić. Zawsze robił tak z naszymi dziewczynami

- Naszymi?

- Chłopaków z zespołu. Każda z osobna skarżyła się, że jest oczerniana i że Brian cały czas próbuje nastawić je przeciwko nam

- Coś o tym wiem – mruknęłam

- Rose, w rzeczywistości to dobry chłopak. Tylko trochę zagubiony. Pobłądził w życiu, ale on nie szuka prawdziwej miłości. Jemu wystarczy jedna na noc. Taki ma styl życia i już przywykliśmy do tego. Nigdy w życiu nie posądziłem cię o zdradę i nie uwierzyłem w słowa Hanera. Znam go już tyle lat i wiem na co go stać, a z czym się powstrzymuje.

- A ty?

- Co ja? – zapytał cicho

- Co jesteś stanie zrobić? Wtedy w barze …

- Wiem. Nie musisz nic mówić. Mam straszne wyrzuty sumienia, nie umiem się czasem powstrzymać, ale po prostu byłem zdenerwowany. Wszystko przez tą kłótnię, byłem zły, schlany i naćpany.

- Nie mów mi, że ty też siedzisz w tym gównie.

- Już nie, Rose. Już nie. Dzięki tobie zacząłem żyć pełnią życia. Czasem wezmę coś w małych ilościach, ale to tylko symbolicznie.

- Symbolicznie – prychnęłam – Tak bardzo cię teraz pragnę – powiedziałam cicho. W moim gardle urosła gula, a łzy od dawna cisnące się do oczu uwolniły spust. Wciągnęłam mocno powietrze i ugryzłam wargę.

- Ja ciebie pragnę tak samo. Poczuć twój zapach, smak twoich ust, dotknąć rozpalonej skóry i wziąć cię w ramiona. Tylko tego teraz pragnę

- Koniec pogaduszek – światło gwałtownie się zapaliło, a do środka wszedł Aaron z .. Michelle.

- Co ty tu robisz wywłoko? – spytałam

- Daję ci nauczkę mała zołzo. Nie będziesz mi mieszać w życiu. Teraz dzięki Aaronowi wezmę Briana w obroty.

- Czy to nie przypadkiem z Mattem masz dziecko? – spytałam.

Poczułam na sobie wzrok Zackiego. Michelle zaśmiała się głośno i pokręciła przecząco głową.

- Tak to jest wprowadzić was w błąd. We wszystko uwierzycie. Nie jestem w żadnej ciąży. To wszystko było ukartowane, z pozytywnym skutkiem – zaśmiała się – Teraz Brianek jest podatny na ciosy, więc moim czynom się podda

Nie wierzyłam w to co słyszę. Z jednej strony moje przeczucia się sprawdziły, że to sprawka bliźniaczek, a z drugiej byłam na siebie zła, że nie zostałam z Brianem tylko wybiegłam na tą zasraną ulicę. Nie brałam jednak  pod uwagę Aarona. Na myśl by mi nie przyszło, że on może być takim popaprańcem.

- Pewnie zrobiła ci dobrze, żebyś jej pomógł wrobić nas w to gówno? – krzyknęłam w stronę Aarona.

- Oj nie, było zupełnie odwrotnie. Ja tylko na tym skorzystam – Michelle uśmiechnęła się zawistnie

- Chyba sobie żartujesz w tej chwili – pisnęłam – Po co ci to było? – zwróciłam się do Aarona

- Są ludzie ważni i mniej ważni. Ty jesteś dla mnie najważniejsza – podszedł do mnie i pogłaskał mnie po ramieniu. Wzdrygnęłam się. Jak on mógł? Pieprzony gnój, wydawał się być taki miły i kochany, a tu takie gówno z niego wychodzi.

- To po cholerę wam Zacky? – spytałam

- To tylko przynęta – powiedziała spokojnym tonem Michelle.

Myślałam, że zaraz wyjdę z siebie. Miałam ochotę wstać i wyrwać jej wszystkie kudły z głowy. Mój Zacky to przynęta? Ciekawe na co? Na Briana? Dobre sobie, nawet gdyby mu serenady pisała i tak z nią nie będzie, puściła się dziwka i teraz chce do niego wrócić, bo go niby kocha. No jasne!

- Zdradzałaś go, a teraz chcesz do niego wrócić? Jesteś chora! – krzyknęłam, moje gardło już wysiadało, więc wyszła mi tylko lekka chrypka.

- Matt ma większego i tyle, za to Brian jest lepszy w innych sprawach łóżkowych – zaśmiała się

- Ty za to żadnego z nich nie zadowalałaś – mruknął Zacky

- Mówiłeś coś? – podeszła do niego

- Prawda w oczy kole? – zapytał patrząc jej prosto w oczy

- Zamknij się pantoflu – kopnęła go w brzuch

- Zacky! – wychrypiałam

- Co? Boisz się o swojego kochasia? Niech zobaczy co to znaczy ból – kopnęła go jeszcze raz, potem znów, i jeszcze parę razy. Z moich oczu płynęły łzy. Odwróciłam głowę w drugą stronę i starałam się nie patrzeć jak Michelle maltretuje Zackiego.

- Tak się czułam kiedy Brian ze mną zrywał, tak mnie bolało! – uderzyła go w twarz

- Zostaw go! – wydusiłam. Dławiłam się łzami, oddychałam nierównomiernie. Czułam jakby ktoś wbijał mi milion kolców w serce. Nie mogłam na to patrzeć. Z pewnością miał już połamane żebra, leżał na podłodze, nieprzytomny, a po twarzy spływała mu krew.

- Chcesz skończyć tak jak on? – wskazała palcem na pobite ciało Zackiego

- Zostaw go. Weź mnie, zrób co chcesz. Pobij do nieprzytomności, zabij, cokolwiek. Bylebym nie musiała patrzeć na jego cierpienie – wyszlochałam – Byleby nie cierpiał. Przeze mnie.

- Myślę, że na dzisiaj dam ci spokój. Popatrz sobie na swojego chłoptasia – Michelle odwróciła moje krzesło w stronę ciała Zackiego i zaświeciła nad nim lampkę.

Zgasili światło. Wyszli. Zostawili nas.