Odcinek 18

Mamy nowy nagłówek na blogu, bo tamten mi się znudził ;)

            Boję się o nią. Jest jeszcze taka krucha, taka kochana. Nic nikomu nie zrobiła, a musi użerać się ze sprzecznościami losu. Do tego cała ta sytuacja z dzieckiem tak bardzo ją przybiła. Brian na pewno mi nie wybaczy, jestem tego w stu procentach pewien, bo kto niby wybaczyłby najgorszemu palantowi wśród przyjaciół? Nie wiem jak mam podejść do tej całej sytuacji, ale wiem jedno. Nie dam nikomu skrzywdzić Rose. Gdyby to nawet zależało od mojego życia, poświęciłbym je dla dobra mojej siostry. Jeżeli spadnie jej chociaż jeden włos z głowy to przysięgam, że zabiję padalca, który śmie ją dotknąć.

Nie umiem sobie racjonalnie wytłumaczyć dlaczego doszło do tego, że zostałem ojcem i wyjawiłem jednocześnie tajemnicę, która zrujnowała całe moje życie. Czuję się jak ostatni łajdak, palant, kretyn. Dałem się omotać pierwszej lepszej pannie i to dziewczynie mojego przyjaciela, najlepszego kumpla. Do cholery! Dlaczego chociaż raz nie potrafię pomyśleć logicznie? Przecież to nie jest trudne. Chociaż czasami, gdy nie myślę głową tylko tym, co mam w spodniach, zapominam o Bożym świecie i daję się ponieść zabawie i przyjemności.

            Nie potrafiłem się na niczym skupić. Moje myśli krążyły wokół dziecka, którego prawdopodobnie jestem ojcem. Jednak nawet ta sytuacja nie pokrzyżuje moich planów związanych z karierą. Nie zostawię tego co kocham dla małego dziecka.

            Usłyszałem jak drzwi do pokoju lekko zaskrzypiały. Nie miałem siły zobaczyć kto wchodzi. Chciałem być sam, ułożyć sobie wszystko, przemyśleć parę spraw. Nie byłem gotowy na rozmowy, a tym bardziej nie byłem gotowy spojrzeć Rose i Brianowi w oczy.

- Matt? Chciałam z tobą pomówić – odwróciłem się szybko i w drzwiach ujrzałem Valary.

- Co ty tu robisz? – spytałem nieco zdziwiony – Rose chyba wyraźnie powiedziała, że masz się tu nie pokazywać.

- Nie ma jej w domu. Muszę z tobą pomówić. Ta sprawa nie może zwlekać, chodzi o Michelle – zamknęła drzwi i podeszła do mnie

- Nie chcę o tym słuchać

- Ona nie jest w ciąży – położyła mi rękę na ramieniu, a ja zesztywniałem

- Jak to nie jest w ciąży? Przecież … - moje serce załomotało … z radości.

- Wiem co ci powiedziała. Ja też wtedy nie zareagowałam. Wszystko dlatego, że ona stała się teraz … inna, nieobecna. Wszystko przez to, że Brian ją zostawił. Bardzo to przeżyła

- Przestań pieprzyć – krzyknąłem – Dobrze zrobił. Twoja siostra to dziwka jeszcze mnie wciągnęła w tą całą pieprzoną zdradę – poczułem jak moje ciało zalewa zimny pot

- Matt ja wiem .. to, to wszystko moja wina – wyszeptała

- Twoja? – zapytałem z niedowierzaniem.

- Nie wiem co mam powiedzieć

- Najlepiej prawdę – podniosłem głos

- Dalej cię kocham

- I co? Napuściłaś na mnie Michelle, żeby potem to się wydało i chciałaś zrujnować mi życie?

Nie odpowiedziała. Przyznała mi rację nieśmiało kiwając głową. Wpadłem w szał. Byłem wściekły, chciałem coś rozwalić. Najgorsze w tej sytuacji było to, że winą obarczałem tylko siebie. Byłem głupi, że dałem się wciągnąć w te gierki Michelle, gdyby nie to wszystko byłoby teraz dobrze.

- A gdzie jest Zacky? To też gierka twojej pojebanej siostry?! – krzyknąłem łapiąc się za głowę. Wstałem z łóżka i zacząłem krążyć po pokoju, nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Najchętniej strzeliłbym sobie w łeb żeby uciec od wszystkich otaczających mnie problemów.

- Nie wiem Matt, po prostu nie mogę do niej dotrzeć od dłuższego czasu. Tak jak kiedyś mówiłyśmy sobie wszystko, teraz jest zupełnie inaczej. Zamyka się w swoim zakłamanym świecie i nikogo do niego nie wpuszcza – zauważyłem, że jest nieco zestresowana zaistniałą sytuacją, ale nie umiałem inaczej sie zachować, nie umiałem mówić spokojnie. Wszystko doprowadzało mnie do szału, mały szelest czy jedno słowo wypowiedziane przez nią było jednym wielkim wybuchem wulkanu we mnie.

- Teraz wszystko kręci się wokół Rose i Zackiego. Muszę ją chronić, żeby nikt jej nie dorwał, a Zackiego muszę wyciągnąć z tej czarnej dupy. Wszystko mnie przytłacza, nie wiem co robić – ukryłem twarz w dłoniach.

Swoją drogą, nie wiem dlaczego powiedziałem to wszystko Valary. Była teraz jedyną osobą, która chciała mnie wysłuchać, chciała mi pomóc, ale niestety liczyła na coś więcej niż tylko znajomość. Nie mogłem jej dać tego co chciała. Zawiodła mnie raz, drugi już nie chciałem dać sie oszukać.

- Wszystko będzie dobrze – położyła dłoń na moim ramieniu, momentalnie zesztywniałem. Czułem się nieswojo, wiedziałem, że jakikolwiek ruch może wywołać piekło.

- Chyba najlepiej będzie jeżeli już pójdziesz – mruknąłem

- A dla ciebie będzie najlepiej jeżeli wszystko wyjaśnisz sobie z Brianem. Siedzi pod drzwiami, od czasu do czasu tylko wstaje żeby rozprostować kości, a i tak chodzi jak struty.

- Porozmawiam z nim – powiedziałem cicho.

- Do zobaczenia – złożyła mi pocałunek na policzku i wyszła z pokoju.

Wytarłem całusa poduszką i wyszedłem bezszelestnie z pokoju. Zobaczyłem, że Haner siedzi pod drzwiami mojego pokoju i patrzy w podłogę. Za jakie grzechy on musi tak cierpieć?

- Brian, możemy pogadać? – zapytałem cicho

- Nie mamy o czym – burknął

- Była Valary. Michelle nie jest w ciąży

- Co? – wyprostował się

- Teraz możemy pogadać? – ponowiłem pytanie

Nie odpowiedział. Wstał i minął mnie w drzwiach siadając na łóżku.

- Val mi wszystko powiedziała – zacząłem – To wszystko to jedno pieprzone kłamstwo.

Zacząłem mówić mu co powiedziała mi Valary. Dodałem też, że nie mamy czasu zajmować się pierdołami jakimi są bliźniaczki, tylko musimy uwolnić Zackiego. Odszukać go, zabrać stamtąd. Musimy się wykazać jako przyjaciele.

- Matt, masz całkowitą rację. Nie jestem już z Michelle, a przeżywam to jak najgorszą wiadomość życiu – powiedział cicho i wyciągnął do mnie rękę – Tak na zgodę, przyjacielu

Uścisnąłem jego dłoń i poklepałem po plecach.

Oczami Rose

            Moje oddechy były coraz cięższe, łzy coraz bardziej brudne, tęsknota coraz bardziej wielka. Chęć wydostania się z tego więzienia przekraczała swoje wszelkie możliwości. Gardło szczypało mnie od krzyków, których i tak nikt nie słyszał. Zacky był coraz bardziej wykończony. Nie ruszył się od dłuższego czasu. Nie mogę na to patrzeć. Nie chcę wiedzieć, że coś mu się stało, chcę żeby żył, chcę go przytulić, pocałować. Patrzyłam na jego zmarnowane ciało i nie mogłam uwierzyć, że ta suka tak bardzo go stratowała, jest dla mnie najważniejszy w życiu, serce mnie boli, że nie mogę do niego podejść i mu pomóc. Moja dusza została rozbita na milion kawałeczków. Zostałam wewnętrznie zabita, jakby ktoś wbił mi nóż w plecy, nie sądziłam, że tak bardzo będzie mnie bolało kiedy stracę kogoś najcenniejszego.

- Rose? – Zacky wyszeptał słabo. Ledwo co udało mi się go usłyszeć

- Zacky! Boże ty żyjesz! – rozpłakałam się jak małe dziecko. W jednej minucie żal i rozpacz, która budowała siew moim ciele przerodziła się w szczęście zmieszane ze współczuciem. Tak bardzo było mi żal, że nie mogę nic z tym zrobić. Lampka która ledwo co się paliła dawała mi jakiś cień szansy, że popatrzę na niego przez ostatnie chwile mojego życia, bo kto wie, co ci ludzie chcą ze mną zrobić? Zabić, zmieszać z błotem, zgwałcić, pochować żywcem. Nie jestem w stanie przepowiedzieć przyszłości. Żyję bolesną rzeczywistością.

- Boli mnie – zakaszlał

- Co cię boli? Kochanie – ugryzłam się w wargę, aż do krwi. Nie byłam w stanie wytrzymać bólu psychicznego, który we mnie narastał. Rozdrapywałam uda aż do krwi, chciałam choć na chwilę zagłuszyć ból psychiczny bólem fizycznym. Byłam obok niego tak blisko, a jednocześnie daleko, gdybym tylko mogła… gdybym mogła teraz znaleźć wieprzy nim. Inaczej by się to rozegrało.

- Wszystko. Rose, nie wytrzymam dłużej – powiedział słabym głosem

- Trzymaj się skarbie, nie poddawaj się. Wszystko będzie dobrze. Wierzę w ciebie, pomyśl, że liczy na ciebie tyle osób, musisz pokazać się w tylu krajach, wyjechać na tysiące tras koncertowych – mówiłam to z wielkim bólem, ale z wielką szczerością. Moje słowa płynęły prosto z serca, musiałam go wspierać, dawać mu siłę. Budować go, stawiać na nogi.

- Chyba mam połamane żebra – wystękał

- Skarbie, trzymaj się. Tak żałuję, że nie mogę nic zrobić, tak bardzo chciałabym ci pomóc. Musisz w siebie uwierzyć – czułam, że z moich ud ciurkiem leci krew.

Nie odezwał się. Jednak przy tym słabym świetle widziałam, że ma otwarte oczy i oddycha. Cały czas kontrolowałam sytuację. Nie dawałam mu przegrać. Rozmawiałam z nim, nawet, gdy nic nie odpowiadał, kontynuowałam.

            Drzwi się otworzyły. Wszedł przez nie Aaron. W rękach trzymał dwa talerze i kubki. Wejście do piwnicy było uchylone, a z góry dochodziły głosy. Kobiecy i męski. Chyba się kłócili, bo wymiana zdań była ostra. Nie rozumiałam wypowiadanych przez nich słów, ale na wszelki wypadek zaczęłam wołać o pomoc. Aaron szybko pobiegł do drzwi i zatrzasnął je.

- Teraz masz przejebane. Ty dziwko! – krzyknął i uderzył mnie w twarz.

- Przestań – wyszlochałam

- Po chuj krzyczałaś? – milczałam – Pytam się!! – znów dostałam w twarz.

- Po chuj ci to wiedzieć ty jebany fałszywy frajerze?! – splunęłam mu w twarz. Nie bałam się go. Nawet jeżeli mnie uderzy jakoś uda mi się to przetrwać – Zaufałam ci, a ty mnie wpierdalasz w takie gówno! Cieszysz się? Tak? To dobrze, teraz śmiało możesz mnie bić ile wlezie. Od razu mnie zabij i zgwałć. Będziesz miał ze mną spokój do końca życia. Przecież po coś mnie tu trzymasz, nie? Chyba nie po to, żeby mnie zagłodzić?! – krzyknęłam ile miałam sił w płucach

- Przestań się tak wydzierać, bo w pysk dostaniesz – podniósł rękę, a ja zamarłam na chwilę. Przymknęłam oczy i czekałam na cios.

- I co? Tchórz cię obleciał? – zapytałam ze łzami w oczach - Uważałam, że jesteś w porządku, ufałam ci, powierzałam wszystkie moje sekrety, a ty tak mi się odwdzięczasz? – załkałam  

- Rose, przestań – powiedział cicho

Zaśmiałam się. Przejęłam nad nim kontrolę. Nie wiem jak to zrobiłam, ale udało mi się go wpędzić w poczucie winy.

- Jesteś nikim. Wypierdalaj stąd, zostaw mnie w spokoju, gnoju! – krzyknęłam, a opadające łzy na policzki stały się ciężkie. Nie dałam rady ich powstrzymać.

Wyszedł z piwnicy. Talerz z jedzeniem stał pod moimi nogami. I jak ja do kurwy miałam to zjeść? Przecież jestem zakneblowana, ten idiota w ogóle nie myśli. Całe to uwięzienie stawało sie powoli śmieszne. On sam nawet nie wie po co mnie tu trzyma. No idiota skończony… Jeszcze drzwi nie domknął, ani światła nie zgasił.

Oczami Matta

            Kompletnie nie wiedziałem jak zabrać się za szukanie Zackiego. Miałem w głowie tysiące nurtujących mnie myśli i pytań. Na żadne z nich nie znałem odpowiedzi, mało tego, żaden z nas nie znał odpowiedzi. Siedzieliśmy struci w salonie. Nie wiedzieliśmy co robić.

- Kurwa, Rose zniknęła, nigdzie jej nie ma! – do domu wpadł Jimmy

- Jak to nie ma? – wstałem gwałtownie z kanapy, a serce zaczęło mi łomotać jak szalone – Jak to nie ma?! – spytałem ponownie

- Godzinę po tym jak wybiegła z domu zacząłem jej szukać – odpowiedział

- Ile już upłynęło? – zapytałem

- Cztery godziny – powiedział smętnie

- Jedziemy na policję – powiedział Johnny biorąc kluczyki ze stolika.

Wszyscy jak najszybciej mogliśmy zebraliśmy tyłki z kanapy i wybiegliśmy z domu. Żaden z nas po drodze się nie odezwał. To wszystko działo się za szybko.

            Wbiegliśmy na komisariat jak poparzeni. Od razu podeszliśmy do działu zaginięć.

- Chcieliśmy zgłosić zaginięcie dwóch osób – powiedziałem w miarę spokojnie.

- Kiedy zaginęły i w jakich okolicznościach? – zapytała kobieta

- Jedna dwa dni temu, druga dzisiaj – wydyszałem

- Jedną osobą zajmę się dzisiaj, natomiast drugą sprawą możemy zająć się dopiero dwadzieścia cztery godziny po zaginięciu.