Odcinek 25

Dialogowy i krótki odcinek... Koniec świata

- Rose? – krzyknął Matt wchodząc do sali

- W łazience! – krzyknęłam i szybko wstałam – Zaraz wychodzę

- Nie śpiesz się, kupiłem owoce – stanął przy drzwiach, ale zaraz potem usłyszałam jak odchodził.

Co ja teraz zrobię? Nie umiem go okłamywać, on zawsze widzi, gdy coś jest nie tak. Każde nawet najdrobniejsze kłamstewko potrafi rozszyfrować i dlatego teraz przez takie sytuacje nie potrafię kłamać. Wścieknie się jeśli powiem mu o Brianie, a jeszcze bardziej wścieknie się, gdy dowie się tego od Briana… A o pieniądzach dla Zackiego już nie wspomnę. Nie wiem czy zdołam popatrzeć mu w oczy.

Jeszcze raz przemyłam twarz i nie wycierając jej ręcznikiem wyszłam z łazienki. Podeszłam do łóżka i udałam, że szukam czegoś w szafce. Teraz nawet najkrótszy kontakt wzrokowy mógłby wszystko zdradzić.

- Widziałem się z Brianem jak wychodził ze szpitala. Był tu? – spytał wypakowując siatkę z zakupami

- Tak, był – powiedziałam cicho i usiadłam na brzegu łóżka

- Miał jakąś kwaśną minę

- On zawsze jest kwaśny. Nigdy go nie lubiłam – prychnęłam

- Czemu?

- Działa mi na nerwy

- Ale to chyba nie powód, żeby żywić do niego czystą nienawiść – odwrócił się w moją stronę i podał mi brzoskwinię.

- Ale nie tylko to jest powodem, że za nim nie przepadam – westchnęłam

- Rose, jestem twoim bratem. Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć

- Ale ja nie chcę. Pamiętasz jak zginął nasz ojczym? Nikomu o tym nie powiedzieliśmy. To nasz sekret. Ja mam taki sekret z… a z resztą nie ważne – przygryzłam wargi i zaczęłam jeść brzoskwinię

- Nie będę naciskał – pogładził mnie po ramieniu.

Popatrzyłam na niego i podziękowałam. Mam nadzieję, że nie będzie mnie pytał o nic więcej co jest z nim związane.

- Larry załatwił, że jedziemy za tydzień w krótką trasę koncertową – powiedział po chwili

- Larry? – spytałam głupio

- Nasz menager

- Z co z Zackym? – popatrzyłam na niego smutnym wzrokiem

- Nie uwierzysz! Znaleźli pieniądze na jego operacje! – ucieszył się, a w jego oczy się zaszkliły. Już teraz wiem ile znaczy dla niego Zacky i cała reszta. To co stworzyli jest naprawdę niepojęte. W tak szybkim czasie stworzyli coś co dalej się rozwija… Głupio mi, że kiedyś w niego nie wierzyłam. Do dziś pamiętam jak nie chciałam dać mu pieniędzy z pudełka.

- Naprawdę? – uśmiechnęłam się, a w duchu dziękowałam Zackiemu, że mnie nie wydał – Pojedzie z wami?

- Lekarz powiedział, że przypuszczalnie po operacji będzie miał lekkie zawroty głowy, ale gdy dojdzie do trasy wszystko powinno być w porządku – uśmiechnął się szeroko pokazując zęby i przy okazji… dołeczki.

- Cieszę się – odetchnęłam z ulgą – Kiedy będzie miał operacje?

- Już jest po. Właśnie skończyli operować

- Cudownie! – uśmiechnęłam się i klasnęłam w dłonie

- Jest jeszcze jedna sprawa… - zaczął – Ta trasa jest dość krótka… chciałbym, żebyś z nami pojechała – położył rękę na moim ramieniu i przekrzywił głowę.

- Matt! – pisnęłam – Ale…

No właśnie… Zawsze musi być to ale. Czy chłopcy tego chcą? Zacky, Brian? Czy ja tego chcę. Przebywanie z Brianem w jednym pomieszczeniu może skończyć się na armagedonie. W najmniejszym wypadku się pozabijamy.  

- Żadnego ale. Chcesz czy nie? – spytał

- Jasne, że chcę! Tylko nie wiem czy wyjdę ze szpitala do tego czasu – posmutniałam

- Kompletnie zapomniałem! – palnął się w czoło – Byłem u doktora i kazał ci zbierać manatki, bo już cię wypisał. Wszystkie badania, które ci zrobili wyszły pozytywnie, więc nie masz po co tu dłużej siedzieć

- To na co czekamy! – uśmiechnęłam się i zaczęłam wyjmować ubrania razem ze wszystkimi kosmetykami z szafki. Wszystko po kolei lądowało w torbie. Po godzinie całkowicie byłam spakowana, a Matt tylko stał i patrzył jak krzątam się po całej sali i panikuję czy na pewno wszystko spakowałam. Od czasu do czasu chichotał, ale zaraz przestawał, gdy patrzyłam się na niego przeszywającym wzrokiem.

- Możemy jechać – stanęłam przy nim, gdy wszystko zostawiłam zapięte na ostatni guzik.

- W końcu – odetchnął i otworzył drzwi, w których mnie przepuścił.

- O, pani Sanders! – krzyknął jakiś doktor

- O, pan… doktor – wybełkotałam

- Cieszę się, że wszystko jest w porządku, mam nadzieję, że jeszcze kiedyś mnie pani odwiedzi. Niekoniecznie w złym stanie – zaśmiał się.

- No tak, odwiedzę jak tylko znajdę chwilę czasu – uśmiechnęłam się

- Do widzenia. Zdrówka życzę – puścił do mnie oczko

- Do zobaczenia i nawzajem – kiwnęłam głową i zmierzyłam ku wyjściu.

W końcu powietrze. Czułam się jak więzień przez te dwa dni, kiedy nie mogłam nawet otworzyć okna.

- Musimy na chwilę podjechać do studia – Matt wsiadł do samochodu, przekręcił kluczyk i z piskiem opon ruszył z miejsca parkingowego.

- Po co?

- Muszę wziąć papiery. Przy okazji spakować potrzebne mi rzeczy, które będziemy potrzebować w trasie. Trzeba spakować sprzęt, włożyć bębny Jimmiego do vana no i przede wszystkim potrzebuje wziąć stamtąd kopie płyty – popatrzyłam na niego z zażenowaniem

- Nie możecie tego zrobić dwa dni przed trasą? – spytałam podnosząc ręce do góry

- Rose, dwa dni przed trasą będziemy pieprzyć się z jakimiś panienkami – powiedział ironicznie – Cały ten tydzień będzie zabiegany, a dzień przed trasą najbardziej. Nie mamy ludzi, którzy zrobią to za nas. Jeszcze takiego majątku się nie dorobiliśmy. Dziwi mnie to, że mamy jeszcze gdzie spać.

- Oj przestań. Przecież w każdej chwili ja mogę iść do pracy – chyba mogę, najwyżej pójdę na jakiś kurs.

- Nie, nie musisz pracować. Po trasie uda nam się trochę zarobić

- Wiesz dokładnie ile?

- Nie. Tyle co wiem to to, że Larry załatwił nam koncerty w siedmiu krajach, z czego trzy w jednym, więc nie jest biednie

- Dziesięć koncertów mówisz… A trasa ma miesiąc? – założyłam ręce – To wy będziecie więcej chlać i ćpać niż grać

- Rose… Ja nie mogę dużo chlać. Owszem, będą imprezy, ale ja nie będę czasem z nich czynnie korzystał. Muszę się wysypiać na koncerty. Nie chcę zawieść fanów. Co prawda parunastu, ale fanów.

Zatrzymaliśmy się przy białym, dużym budynku. Zmarszczyłam brwi, bo nie przypominałabym sobie żebym kiedykolwiek tutaj było. Na pewno nie przypominało to ich garażowego studia. Być może tutaj mieszka Larry.

- Mieliśmy jechać do studia – uniosłam jedno ramię i pokręciłam głową

- Jesteśmy w studiu, a właściwie to przy – wyszczerzył zęby – Larry nam je załatwił.

Dopiero teraz dostrzegłam czerwonego vana Jimmiego i czarnego chevroleta Briana.

- Idę do środka! – pisnęłam.

Wybiegłam  z samochodu jak strzała. Przed wejściem na drzwiach naklejony był deathbat i nazwa ich zespołu. Wchodząc do środka na ścianach dostrzegłam same ulubione zespoły moje i Matta. Aż buzia mi się cieszyła na ich widok. Wspomnienia z dzieciństwa wracają. Teraz nie mam czasu dla muzyki. Może w końcu trzeba zrobić pierwszy krok i zacząć spełniać swoje marzenia sprzed lat? Zacząć chodzić na szalone koncerty, wytatuować połowę ciała i kupić sobie motocykl. Czemu nie, po trasie wszystko się rozkręci. Gdy weszłam do wielkiego pomieszczenia odebrało mi mowę. Wszędzie stały wzmacniacze, gitary leżały już w pokrowcach, ale wcale nie było ich tyle ile rzeczywiście jest gitarzystów. Każdy miał trzy na głowę. Bębny Jimmiego stały owinięte folią bąbelkową i czekały, aż ktoś łaskawie je wyniesie do vana. Kable, nie kable walały się po podłodze, jednak były ładnie pozwijane. Nigdzie nie było czegoś co walało się samotnie po podłodze. Pod sufitem podwieszone były flagi. Jedna z nich była chłopaków. Klimat, który tu panował był niesamowity. Nie do opisania. Od małego czułam jakąś więź z instrumentami. Moje marzenie sprzed lat było teraz na wyciągnięcie ręki. Chciałam kiedyś nauczyć grać się na gitarze elektrycznej. To jest to, co fascynuje mnie od bardzo długiego czasu.

- Rose! – krzyknął Jimmy, podbiegł do nie i wziął mnie na ręce. Odgarnęłam mu grzywkę z oczu i pocałowałam go w czoło

- Cześć urwisie – puściłam mu oczko. Machnęłam ręką do Briana i usadowiłam się na kanapie.

- Przyszłaś nosić moje bębny? – zaśmiał się

- O taak, jeszcze wezmę do tego te wzmacniacze, które ważą sto kilo – pokazałam mu język – Coś ty, ja się będę przyglądać, przy okazji czasem was pogonię – Jimmy popatrzył na mnie drwiąco i pokręcił głową

- O Matt! Dobrze, że jesteś. Musisz mi pomóc wnieść bębny i wzmacniacze do vana – powiedział Jimmy, gdy tylko Matt zjawił się w progu

- A Brian? – zapytał

- On już dużo dzisiaj zrobił. Sam do południa poskładał sprzęt, spakował gitary i owinął moje bębny.

Obydwoje wzięli się za wynoszenie sprzętu do samochodu. Atmosfera w studiu zrobiła się dość nerwowa i niezręczna. Czułam na sobie wzrok Briana. Bałam się spojrzeć w jego stronę. Przełknęłam ślinę i zaczęłam bawić się sznurkami od bluzy.

- Rose – wstał z krzesła i przysiadł się do mnie na kanapę – Ja przepraszam. Nie wiem co we mnie wstąpiło

- I będziesz się teraz tłumaczył jak na tych durnych i oklepanych serialach? – prychnęłam – „To nie tak jak myślisz” „Nie wiem co we mnie wstąpiło”

- Przestań i choć raz do cholery mnie wysłuchaj – warknął – Zrozum to, że nie jest mi łatwo przy tobie żyć, albo może nie jest mi łatwo żyć ze świadomością, że kiedyś…

- To było kiedyś – wtrąciłam – Już tak nie jest. Wiele się zmieniło od tamtego czasu

- Ja nie wiem co mam o tym myśleć. Jest mi głupio – zwiesił głowę, a mnie cała złość na niego po prostu przeszła. Od tak.

- Ty nie zrozumiesz tego jak ja się czuję. Jak czułam się wtedy…

- Kurwa wiem! – wrzasnął - Mogłem do tego w ogóle nie doprowadzić, całe życie mam pod górkę, ale błagam nie utrudniaj mi tego bardziej. Wiem, że zawaliłem, ale co miałem na to poradzić? Powiedz mi! – uderzył pięściami o ścianę

- Dobrze wiedziałeś, że czułam coś do ciebie. A po tym wszystkim jedyne co czułam to obrzydzenie – wzdrygnęłam się

- Ale to jest powód żeby przez te parę lat tak bardzo mnie nie znosić, unikać?

- Teraz to i tak jest już nie ważne! – krzyknęłam – Masz rodzinę! Nie powinieneś robić tego co zaszło w łazience. Ranisz tym mnie i Irminę. Okłamujesz ją – stwierdziłam.

- Ty mi niczego nie zarzucaj, bo sama nie jesteś święta. Skoro jesteś dorosła to zachowuj się jak dorosła, a nie jak rozwydrzona nastolatka, która uważa, że cały świat podporządkowuje się jej, a osoby, które chcą dla niej dobrze i krytykują to co robi uważa za największych wrogów na świecie. Ocknij się! Nie masz już dwanaście lat, tylko dwadzieścia – wrzasnął. Założę się, że było go słychać aż na ulicy. Wziął swoja kurtkę i wyszedł ze studia. Stałam z rozdziawioną gębą i patrzyłam przed siebie. Czy ja naprawdę jestem taka beznadziejna? To dlaczego tylko on mi to mówi?

- Rose? – usłyszałam głos Jimmiego za plecami. Odwróciłam się do niego i smutnym wzrokiem przeleciałam po całej jego sylwetce zatrzymując się na jego oczach – Tak właściwie to co się stało pomiędzy tobą a Brianem?

I w tym momencie upadłam na kanapę rozpłakując się jak niemowlak.