Odcinek 8

    

        Z dedykacją dla Ewelinki, Neli, Patki, Kasi, Sylwii i Zmorki (która dała mi niezły wykład pod ostatnim odcinkiem ♥). 

No i dla moich prywatnych czytelniczek Pauliny i Asi :*

           Siedziałam na balkonie, uwięziona w pokoju z Hanerem, który miał na sobie tylko bokserki. Nawet nie będę o tym myśleć dlaczego wylądował tutaj nago. Po prostu chcę stąd wyjść, oddalić się od niego i pojechać jak najdalej od tych wszystkich ludzi. Nie wiem ile czasu upłynęło odkąd tutaj jestem, ale wcale nie jest przyjemnie. Weszłam do środka, bo zaczęło robić się chłodno. Brian siedział na krześle w pełni ubrany i bawił się telefonem. Wysunęłam dolną szczękę i wzięłam się za ścielenie łóżka, poprawiłam poduszki, zarzuciłam kołdrę i nakryłam wszystko narzutą. Nie wiem co mam o tym myśleć, panuje niezręczna cisza, ale może to i nawet lepiej, bo nie mam ochoty z nim rozmawiać, drażni mnie samą swoją obecnością, ale jedno co mogę zauważyć to to, że coś go gryzie.

- Nie przepadasz za mną – stwierdził.

- Jesteś aż tak pewny swoich słów? – usiadłam na łóżku i wygładziłam narzutę wokół siebie.

- Zdążyłem zauważyć, że jesteś perfekcjonistką, ale nie potrafię cię rozgryźć do końca – prychnęłam i założyłam ręce na piersi. Zaczął nerwowo machać nogą i odłożył telefon na biurko.

- Nie musisz tego robić, wiem, że odkąd się poznaliśmy jesteś do mnie sceptycznie nastawiony, uważasz, że do niczego nie dojdę w życiu. Dałeś mi to już do zrozumienia, a twoje prostackie wypowiedzi wyrażają więcej niż tysiąc słów – uniósł brew, a ja cicho się zaśmiałam

- Nie pomyślałaś, że to zazdrość mną kieruje? – popatrzyłam na niego z niedowierzaniem, bo nie sądziłam, że takie słowa kiedykolwiek padną z jego ust

- Zazdrość? Nie przesadzasz przypadkiem?

Nie odezwał się. Spuścił głowę w dół i chyba czekał na zbawienie, które przyszło szybciej niż ktokolwiek by się spodziewał. Zanim zdążyłam cokolwiek innego powiedzieć do pokoju wbiegła Michelle, a za nią Jimmy.

- Kochanie! Mój biedaczek musiał tutaj siedzieć, chodź przytulę cię kotku – pisnęła i usiadła mu na kolanach.

Zacisnęłam powieki i starałam się opanować śmiech, który tłumiłam w sobie odkąd tylko tutaj weszła. Cały czas przypominają mi się jej żenujące słowa, którymi poparła swoja siostrę.

- Rose, ktoś czeka na ciebie na dole – Jimmy podszedł  i złapał mnie za rękę. Przyciągnęłam go do siebie i zapytałam cicho

- Co z Alice?

- Porozmawiamy później – uśmiechnął się – Jesteś winna komuś spacer

Popatrzyłam za okno i na podjeździe zauważyłam Aarona, zanim się ocknęłam minęła jakaś minuta, ale po tym pognałam do niego jak burza, o mało co sobie nóg nie połamałam. Nie wiem nawet dlaczego się tutaj pofatygował, ale może zaraz się wszystko wyjaśni.

- Cześć! – krzyknęłam i wskoczyłam na niego oplatając go nogami w pasie

- Cześć przylepo – zaśmiał się – Idziemy na spacer?

Popatrzyłam na niego zadziornym wzrokiem i zeskoczyłam na ziemię.

- Jasne, dawno się nie widzieliśmy – objęłam go w pasie i delikatnie ścisnęłam w miejscu żeber

- To łaskocze! – zaśmiał się – No dość dawno, cały dzień temu

Uśmiechnęłam się, a gdy chciałam zabrać rękę z jego pasa zatrzymał ją i sam objął moje ramię. Zdziwił mnie tym, bo zazwyczaj trzymał się ode mnie z daleka i nie pozwalał sobie na takie czułe gesty, ograniczał się tylko do buziaka w policzek, albo podania sobie dłoni.

- Gdzie idziemy? – podskoczyłam jak małe dziecko

- Myślałem nad morzem, co ty na to?

Mieszkam tutaj tyle lat, a jeszcze ani razu nie byłam nad morzem, nie siedziałam na Kalifornijskiej plaży i nie piłam drinków z palemką, ciągle ograniczałam się do domów chłopaków, garażu i naszego podwórka, ale tym razem także nie chciałam tam iść, miałam ochotę pokazać mu mój przyszły dom.

- Mam lepszy pomysł – powiedziałam i wyjęłam kluczyki ze spodni – Zabiorę ciędo magicznego miejsca

Popatrzył na mnie ze zdziwioną miną, ale nie zaprotestował, podążył za mną i słyszałam jak cichutko pogwizdywał.

- Mogę coś o tobie wiedzieć? – spytał wsiadając do samochodu

To brzmiało podejrzanie, ale moja ciekawość wygrała

- Jasne. Co tylko chcesz – uśmiechnęłam się i ruszyłam.

- Łączy cię coś z którymś z zespołu?

Zakrztusiłam się własną śliną, odchrząknęłam, bo nie wiedziałam co odpowiedzieć na takie beznadziejne pytanie.

- Oczywiście, że nie. Łączy mnie z nimi tylko i wyłącznie przyjacielska więź – odgarnęłam włosy z czoła i kątem oka zauważyłam jak kąciki jego ust poruszyły się delikatnie ku górze.

- A co? – zapytałam podchwytliwie

- Nic, nic

- Mów! Bo jak nie to cię wywiozę do lasu!

- I co? Zgwałcisz mnie?

- Co? Nie! Fuuu – skrzywiłam się

Zaśmiał się tylko i przytrzymał moją rękę, którą położyłam na kierownicy, przyznam, że trochę niezręcznie się czułam, ale nie przeszkadzało mi to, wręcz przeciwnie, gdy dotknął mojej dłoni po moim ciele przepłynął jeden z najprzyjemniejszych dreszczy jakie dotychczas udało mi się zarejestrować.

            Gdy dotarliśmy do domu coś mi się nie zgadzało. Nie było przy nim wysokich drzew, leżały teraz na ziemi, a bluszcze, które oplatały kolumny zostały ścięte. Chyba Matt musiał włożyć tutaj swoje łapy, albo zamówić kogoś kto się tym zajął. Jednak muszę przyznać, że teraz dworek prezentował się o wiele lepiej, widoczne były pozdzierane ściany, którymi także trzeba się zająć. Pociągnęłam Aarona za rękę i weszliśmy do środka. Pierwszy raz tutaj weszłam, nie sądziłam, że w środku dom będzie taki zadbany i czysty, nie było w nim żadnych pustych butelek ani śmieci, ściany pokryte były białą farbą, a podłoga wyłożona małymi kafelkami, które układały się w czarno białą szachownicę. Wszystko było zakurzone i wymagało dużo pracy, aby wróciło do swojego poprzedniego stanu. Weszłam po drewnianych schodach do góry zostawiając Aarona na dole. Rozejrzałam się wokół i dostrzegłam tylko trzy pokoje, z czego jeden to łazienka.

- Rose? – odwróciłam się i zobaczyłam Aarona, który trzymał w rękach małą zakurzoną szkatułkę. Patrzył na mnie zasmuconym wzrokiem i gryzł wargę.

Popatrzyłam na niego pytająco, ale nic nie powiedział tylko podsunął mi ją pod nos. Kichnęłam od nadmiaru kurzu zebranego w moim nosie, ale wzięłam pudełko i powoli je otworzyłam. Było tam pełno starych, poplamionych i wyblakłych zdjęć, na których … byłam ja, Matt i jakiś chłopak. W oddali stoi moja mama z ojcem. Łzy napłynęły mi do oczu, a w gardle powstała wielka gula.

- Nie mogę cię dłużej okłamywać – jego głos się załamał, a mi od jego głosu przeszły ciarki po całym ciele.

- Okłamywać?

- To ja – wskazał palcem na fotografię.

- Widzę podobieństwo … - powiedziałam nie zwracając uwagi na jego słowa.

Zastanowiłam się nad tym co powiedział i praktycznie wykrzyczałam

- Ty?! Jakim cudem?

- Obiecaj, ze wysłuchasz mnie w spokoju i nie będziesz mi przerywać

Kiwnęłam tylko głową, bo nie byłam w stanie nic powiedzieć.

- Jesteśmy spokrewnieni. Jestem twoim kuzynem. To, że się poznaliśmy nie jest żadnym przypadkiem, twoja matka kazała mi cię obserwować, zdawać relacje jak sobie radzisz, chciała żebym był jej informatorem, dzwoni do mnie codziennie i pyta się co u ciebie – ujął moją dłoń, ale jej nie wyrwałam, byłam zbyt bardzo przejęta tym wszystkim. Spojrzałam tylko na niego i zauważyłam, że stara się powstrzymać łzy.

Wbijałam sobie paznokcie w wewnętrzną część dłoni i patrzyłam tylko w jeden punkt. Nie docierało to do mnie, jak można było mnie tak okłamać, jak Aaron dopuścił się do takiego czynu, jaka byłam naiwna, od samego początku wiedziałam, że coś z nim jest nie tak. Przecież żaden facet nie zachowałby się tak grzecznie wobec mnie. To wszystko było podejrzane, jestem ciekawa tylko czy Matt wiedział o tym wszystkim.

- Idź stąd – powiedziałam cicho i usiadłam w kącie, wplotłam sobie palce we włosy i zacisnęłam powieki powstrzymując tym samym łzy cisnące się do oczu.

- Rose, proszę – pogłaskał mnie po głowie, ale tym razem odtrąciłam jego dłoń.

- Powiedziałam idź – warknęłam.

Usłyszałam tylko jak cicho się oddala, chciałam pobyć sama, poukładać sobie wydarzenia sprzed kilku dni. To wszystko co przydarzyło mi się w tak krótkim czasie było wprost absurdalne, gdy przytrafiła mi się garstka szczęścia zaraz spadało na mnie całe wiadro nieszczęść, czy tak ma wyglądać moje życie? Szczęście musi się odpłacać nieszczęściem? Jeżeli tak to ja się wycofuję, czasami już nie mam siły poukładać tego wszystkiego.

Teraz już wiem dlaczego Aaron był taki niechętny do najmniejszego gestu oddanego w moją stronę, nie chciał żebym się zakochała, chciał mnie trzymać na dystans. Jedyna rzecz za którą jestem mu wdzięczna.

- Kogo my tu mamy?

Podniosłam wzrok i ujrzałam Zackiego, który wnosił na górę okno. Otarłam łzy i poprawiłam spodnie.

- Co się stało? – podszedł do mnie i kucnął obok. Nie zważając na to jaki mam stosunek do niego mocno wtuliłam się w jego pierś. Poczułam jego cudowny zapach i rozkleiłam się na dobre. Zacky objął mnie mocno ramieniem i usiadł naprzeciwko mnie. Odgarnął mi włosy z twarzy i otarł łzy. Podziękowałam cicho i związałam włosy w kitkę.

- Długa historia

- Mam czas. Możesz mi opowiedzieć – powiedział niczym nie wzruszony.

Usiadłam wygodnie i oparłam głowę o ścianę. Zaczęłam opowiadać mu całą historię z mamą i Aronem. Po wszystkim było mi lżej, poczułam, że nie tłumię tego w sobie tylko uwolniłam to przed kimś zupełnie mi obcym. Zauważyłam też, że Baker dorósł i nie próbuje mi dopiec czy wylać na mnie kubeł zimnej wody. Rozmowa przeprowadzona z nim w cztery oczy wygląda zupełnie inaczej niż gdyby miała być przeprowadzona wśród członków jego zespołu. W pojedynkę był zupełnie innym człowiekiem.

Znalazłam z nim wspólny język, a po chwili śmialiśmy się na całe gardła. Pomogłam mu wnieść okna na piętro i wyjąć drzwi z bagażnika vana. Zabraliśmy się za zamiatanie pięter, a w czasie, gdy Zacky czyścił ściany ja zadzwoniłam po Matta i resztę chłopaków z zespołu. Oczywiście nie palili się do roboty, ale im więcej rąk do pracy tym lepiej. Oczywiście nie mogło zabraknąć słynnych sióstr DiBenedetto, które więcej przeszkadzały niż pomagały.

Wspólnymi siłami założyliśmy okna, uszczelniliśmy je i włożyliśmy drzwi w zawiasy. Chłopcy uznali, że to dość pracy na dzisiaj, ale ja czułam się jak w niebie szczególnie, gdy wszyscy zdjęli koszulki. 

Wszyscy zebrali się do domów, zostawili dom w totalnej ciemności, ja jednak nie pojechałam. Poszłam do lasu, który mieścił sie obok posiadłosci. Odkąd znam to miejsce bardzo mnie intrygował. Wzięłam z domu szkatułkę i małą łopatkę. Postanowiłam to zakopać w miejscu do którego tylko ja będę miała dostęp. 

Rose i Matt ♥