Odcinek 6

            Nie spodziewałam się takiego obrotu akcji, dochodzi popołudnie, a ja właśnie przeżyłam udawany napad, świetnie, mogę być z siebie dumna. Wzięłam do ręki książkę i usiadłam na łóżku, ale zamiast otworzyć ją na ostatnio czytanej stronie zaczęłam zastanawiać się nad moją zemstą, jestem tego świadoma, że muszę działać niewidocznie i ostrożnie.

- Rose?! – znajomy głos kolesia, który niedawno prawie okradł mój dom wybił mnie z toru myślenia.

- Na górze – krzyknęłam bez żadnych emocji i zabrałam się za zbieranie brudnych części bielizny z podłogi, a że nie miałam gdzie ich dać po prostu wrzuciłam je pod łóżko.

- Rose, Rose, Rose – Jimmy wpadł do pokoju, złapał mnie za przedramię i mocno ścisnął

- To boli, czego chcesz? – zaścieliłam łóżko narzutą i usiadłam na krawędzi wskazując ręką miejsce obok.

- Zakochałem się! – wykrzyknął, a jego twarz od razu cała sie rozpromieniła, a ja poczułam lekkie ukłucie zazdrości. Miałam cichą nadzieję, że to jednak na mnie padło.

- W kim? – uśmiechnęłam się blado

- Alice – uścisnął mi rękę – Ona jest cudowna, anioł, delikatna jak aksamit, blondyneczka o cudownych oczach.

- Jimmy, stop. Poczekaj. Po kolei – pogładziłam go po włosach, uśmiechnęłam się i założyłam włosy za cucho

- Tu nie ma na co czekać. Muszę się z nią umówić

- Nie. To znaczy zaraz, ale najpierw powiedz mi czy tobie tak na serio odbiło, czy tylko chcesz ją przelecieć, bo jeżeli to drugie to łapy z daleka

- Rose! No wiesz? – uniosłam brew. Wiem do czego chłopcy są zdolni, więc dlatego zawsze wolę zapobiegać niż leczyć, w tym przypadku złamane serce – Czuję, że to będzie miłość mojego życia! – prychnęłam i zaśmiałam się na głos, ale ugryzłam się w język, żeby nie powiedzieć nic nieprzyzwoitego

- Ale to nie jest żart prima aprilisowy?

- Tym razem nie, myślę o tym na poważnie. Co ty taka zawzięta? – założyłam ręce na piersi i oblizałam usta.

- Mam prawo – uśmiechnęłam się i podałam Jimmiemu numer do Alice – Liczę, że któreś was zda mi sprawozdanie z pierwszej randki – dałam mu sójkę w bok i wyszczerzyłam zęby

- Masz to jak w banku, dziękuję – złożył mi buziaka na policzku i pognał w stronę wyjścia.

            Nie będę nigdzie wychodzić, co prawda miałam się spotkać z Aaronem, ale nie mam ochoty się z nim widzieć. Swoją drogą nawet nie wiem jaki ma do mnie stosunek, czy chce czegoś więcej, czy po prostu bezinteresownie miał zamiar zabrać mnie na koncert, bo śmierdzi mi tu podstępem na kilometr. W czasie, gdy porządkowałam papiery związane z różnymi opłatami dostałam wiadomość, którą natychmiast odczytałam.

Rose, dowiedziałem się prawdy, niestety nie jest to rozmowa na telefon, ani na jakąkolwiek korespondencje poza rozmową w cztery oczy. Powiem Ci wszystko jak tylko będę miał okazję. Zdradzę tylko tyle, że udało mi się cokolwiek wydusić od matki

            Zmarszczyłam brwi i przygryzłam wargę. Matt, Matt, Matt czy ty wiesz w co mnie wpakowałeś? Nie będę mogła zasnąć przez całą noc, a jutro zapewne wszystko będzie mi leciało z rąk, cudownie. Nie mam zielonego pojęcia o co może chodzić, chociażbym chciała nie potrafię ułożyć sobie sensownego scenariusza, jakiej prawdy? O co w ogóle chodzi? Może tutaj leży problem, o którym moja matka nie chciała mi powiedzieć, uważała, że wszystko jest w porządku. Może ona kogoś ma, albo nie może znaleźć pracy i jest na utrzymaniu jakiegoś obleśnego starucha, który w zamian za pomoc oczekuje … Nie. Ten rozwój wydarzeń jest najgorszy. Obym tylko nie musiała się użerać z matką, która żebra ode mnie pieniądze.

            Schyliłam się pod łóżko Matta i wyjęłam pudełko, które leży tutaj od dobrych paru lat. Nie zwracając na nic innego uwagi wzięłam paczkę marlboro do ręki i podeszłam do okna. Z nerwów odpaliłam papierosa, który i tak nie przyniósł mi żadnej ulgi, kiedyś zabierałam papierosa czy dwa z pudełka Matta, myślałam, że on o niczym nie wie, ale i tak potem wszystko się wydało.

- Zostaw to – zesztywniałam, gdy usłyszałam głos Aarona.

- Mam problem – odwróciłam się na pięcie i wyrzuciłam peta przez okno.

- Nie rozwiążesz problemu zatruwając się fajkami – wysunęłam dolną szczękę i kopnęłam pudełko pod łóżko.

- Nie pouczaj mnie. Jestem na tyle odpowiedzialna, że nic mi się nie stanie

- Nic ci się nie stanie jak będziesz paliła to gówno? Mówiłem ci o czymś. Nawet nie wiesz jakie palenie jest uzależniające – wywróciłam oczami i skierowałam się w stronę drzwi

- Napijesz się czegoś?

- Może tylko wody, ale nie przyszedłem tutaj na pogaduszki. Spotkałem po drodze tego jak mu tam … Sullivana

- No i? – zmarszczyłam brwi, bo nie przypominam sobie, żeby byli w dobrych relacjach

- Powiedział, że o czwartej masz się stawić u nich w garażu. Nie wiem o co chodzi – może to Matt chce mi wszystko powiedzieć, a potem zostawić mnie z problemem i pojechać na koncert.

- Aaron? – przygryzłam wargę, bo nie byłam pewna czy mam podzielić się z nimi moimi obawami. Nie odpowiedział tylko skinął głową i dał mi czas na wypowiedź

- Boję się – westchnęłam – Ostatnio jak rozmawiałam z moją matką była jakaś przygnębiona, a kiedy miała się rozłączać usłyszałam w tle męski głos. Myślisz, że ona może ma jakiś problem? – dotknął mojego ramienia, a na moich plecach pojawiły się ciarki

- Słuchaj, twoja matka jest odpowiedzialna, wie, że może wam zaufać, ona pojechała tam do pracy, w delegacje. Pewnie jest tam z kolegami z pracy – dziwiło mnie to, że podczas naszej rozmowy nie patrzył mi w oczy, unikał kontaktu wzrokowego, jakby się czegoś bał.

            Zadzwonił telefon. To Jimmy, odebrałam, a w słuchawce rozległ się ogromny szum.

- Chłopaki, chłopaki! Przestańcie, gadam przez telefon – uśmiechnęłam się do siebie

- Jimmy, co się dzieje?

- Godzina, zobacz która godzina. Masz tu być za minutę! – spojrzałam na zegarek. Dwadzieścia po czwartej. Cholera.

- Boże, Jimmy, już lecę! – wrzuciłam telefon do torby i pociągnęłam za sobą Aarona.

- Nie mam czasu, powinnam już dawno być w garażu – zamknęłam dom na klucz i zaczęłam biec ile miałam sił w nogach.

- Obecna!! – krzyknęłam przed samym wejściem

- Zajebiście, zbieramy się i jedziemy – otworzyłam szeroko oczy

- Gdzie jedziemy?

- No koncert. Musisz pomóc nam poustawiać sprzęt. Matt i Brian są już na miejscu, nie martw się to tylko trzy miasta dalej – Jimmy pocałował mnie w głowę i zaniósł talerze do samochodu. Kaszlnęłam i zabrałam się do roboty. Przenieśliśmy całą perkusję Jimmiego, dwa potężne piece, Zacky zabrał cztery gitary, a Johnny jeden bas. Ruszyliśmy w drogę, co prawda nie odpowiadało mi za bardzo towarzystwo Zackiego, ale dało się przeżyć, przynajmniej nic do mnie nie mówił, bo zazwyczaj to on mnie prowokował swoimi docinkami.

- To tutaj? – wysiadłam z samochodu stając przed ogromnym hotelem, który zapewne miał pięć gwiazdek.

- Nie, przyjechaliśmy po chłopaków – Jimmy zatrąbił dwa razy, a zza winkla wyszedł Matt i Brian, za którymi pobiegły bliźniaczki. Super, jeszcze z nimi się będę musiała użerać. Wsiadłam do samochodu i oparłam głowę o szybę.

- Cześć, jestem Val – popatrzyłam na blondynę, która podała mi rękę

- A ja Michelle – zza blondyny wychyliła się brunetka i pomachała ręką w moją stronę.

- Rose – podałam dłoń Valary i wróciłam do rozmyśleń.

- Mała, co ty taka nie w humorze? – popatrzyłam na Matta i uniosłam brew

- A co miał znaczyć ten dzisiejszy sms?

- Powiem ci po koncercie – uśmiechnął się i uwydatnił dołeczki. Usłyszałam delikatny pisk i zaraz Val przykleiła się do Matta. Ja pierdole, nie wytrzymam tego.

            Gdy dojechaliśmy na miejsce pomogłam Jimmiemu wyjąć bębny i poustawiać je na scenie, wzięliśmy także piece, gitary Zackiego i bas Johnnego. Haner miał swoją gitarę cały czas przy sobie, bo jak ostatnim razem rozwaliłam jego Schectera o ziemię nie daje mi go do rąk.

Cały czas zastanawiałam się gdzie Matt i Haner wytrzasnęli takie laski. Przecież ani to ładne, ani zgrabne. Valary cały czas się śmieję, nawet z byle jakiej rzeczy, a Michelle jej wtóruje, wszystko od niej odgapia i nawet stara się mówić tak jak ona. Coś mi tu nie gra, ale może są w porządku, gdy pozna się je lepiej, bo nie wierzę, żeby Matt latał za taką pustą lalą.

- Za dwie minuty wchodzicie. Macie niezłą widownię! – zaśmiał sie jeden z organizatorów

- Misiu, zagracie ten cover, który ćwiczyliście w garażu? – myślałam, że zwymiotuję, gdy usłyszałam jak Val zwraca się do Matta.

- Pantery? – otworzyłam szeroko buzię

- Zagracie walk?! – pisnęłam

- Na to wygląda. Mamy go w setliście – wyszczerzyłam zęby i dałam buziaka w policzek Jimmiemu.

- To tak dla szczęścia – pogłaskał mnie po głowie i wyszedł na scenę

- A ja to już nie dostanę? – Matt popatrzyła na mnie, a ja wywróciłam oczami

- Ja ci dam kochanie! – odwróciłam się na pięcie jak tylko zobaczyłam, że Val biegnie do Matta

- Wchodzicie – operator zaczął wpuszczać chłopaków na scenę i nie wiem jakim cudem się w nich zaplątałam i wylądowałam na scenie. Zobaczyłam tysiące ludzi, jak nie miliony. Przestrzeń przed sceną wypełniona była zajebiście pozytywną energią, świetnymi ludźmi, którzy skandowali nazwę zespołu. Jakim cudem oni znaleźli tak liczną rzeszę fanów? Nigdy nie słyszałam piosenek napisanych przez nich, zawsze grali tylko covery innych zespołów. Może teraz będę miała okazję zobaczyć na co ich stać? Wybiegłam ze sceny prosto na backstage, gdzie spotkałam się z dwoma parami oczu, które zawistnie na mnie patrzyły.

- Trzymaj się od Matta z daleka – syknęła Val. Próbowałam powstrzymać śmiech, bo nie wiem dlaczego, ale ona uważa, że ja jej odbije chłopaka, który jest moim bratem. Uśmiechnęłam się lekko, ale zaraz usłyszałam drugą bliźniaczkę.

- A jak tylko dotkniesz Briana to się z nami policzysz – teraz to już nie wytrzymałam i wybuchnęłam śmiechem, otarłam łzy i po prostu od nich odeszłam, nie miałam zamiaru wdawać się z nimi w niepotrzebne dyskusje. Weszłam do kawiarni, zamówiłam kawę na wynos i szybko pobiegłam pod scenę.

            Chłopcy odwalili kawał dobrej roboty, nie sądziłam, ze ich kawałki będą tak dobre, nigdy w nich nie wierzyłam, uważałam, że to co robią jest tylko zabawą, ale jak zobaczyłam fanów, którzy dobrze bawią się przy ich muzyce, znają słowa utworów, a ich oczy wyrażają więcej niż tysiąc emocji byłam w niebie.

             Po koncercie znów czekało mnie sprzątanie po chłopakach. Zanim posprzątaliśmy cały sprzęt zabraliśmy się za staniki, majtki, pluszaki, koszulki, zdjęcia i spodenki od fanów. Oni chyba wychodzili stąd nago, bo pod tymi wszystkimi ubraniami nie byliśmy w stanie dostrzec jaka była podłoga na scenie.

- Matt, możemy porozmawiać? – popatrzyłam na niego ze smutkiem w oczach, ale się nie nabrał.

- Nie teraz, poczekaj – pociągnął Valary za sobą i zniknęli w toaletach.