Prolog.

„By zyskać miłość… wypełnij się nią, aż staniesz się magnesem”. ~ Charles Haanel

                                                  

Rok 1995, Portland

Rok temu zawalił się wokół mnie cały świat. Miałam wtedy dziesięć lat, zmarł mój ojciec, a relacje z moimi rówieśnikami nie przedstawiały się najlepiej.

Pełna apatii zadawałam sobie pytanie: „Po co ci ludzie płaczą za moim tatą?” . Byłam pewna, że on kiedyś wróci. Przecież nie zostawiłby nas nie mówiąc nawet „do widzenia” .

Niestety, palące pragnienie odnalezienia mojego ojca wygasło, gdy moja matka zaczęła przyprowadzać do domu różnych mężczyzn. W końcu znalazła takiego, z którym żyło jej się najlepiej.

W czasie, którym partner mojej matki mieszkał w naszym domu czułam się jakbym była uwięziona w jednym z przerażających koszmarów. Gdy byłam w domu sama lub z bratem, a ten bandyta miał nas pilnować czas biegł nieubłaganie wolno. Każdy nasz występek karany był gorszym traktowaniem niż tortury. Nie można nam było się odezwać, nic jeść, a nawet mowy nie było o zabawie. Pewnego czasu postanowiliśmy z Mattem się go pozbyć. Podstępem.

Byliśmy zawistni, nie chcieliśmy, żeby nas karał, ani poniżał. Wyśmiewanie się z nas też przynosiło mu radość, albo pełniło funkcję ulgi. W każdym razie, gdy upił się do nieprzytomności wynieśliśmy go na dwór i zostawiliśmy na śniegu. Przyczyniliśmy się do jego śmierci, ale obiecaliśmy sobie, że nigdy nikomu tego nie powiemy.

Po tym zajściu przeprowadziliśmy się do Garden Groove w Kalifornii. Dostaliśmy dom w spadku po babci, która zawsze powtarzała:

„Cokolwiek umysł potrafi zrodzić, potrafi też osiągnąć” ~ W. Clement Stone